ياران دانشگاهى، ۱۸ تير «نه» را حبس ميكنيم

۱۸
تير است و بعضى از ما به موازات به ياد آوردنِ وقایع ِ اين سالگرد، تصميمِ احمد باطبی
براى خروج از ايران و استفاده از برخی امكانات را زيرِ سوال مى آوريم و به دشمن نمایی های دلچرکین آنهایی كه جوياىِ نام هستند و در اين راه همواره مشغول سیاه نمایی هر مبارزى، ميدان مى دهيم

انگار كه ترجيح می داديم احمد باطبی در اين سالگرد هم در اوين بود، تا ما فرصتى براى ابراز همدردى با او داشتیم

انگار هيچ گاه درد مادرِ او را حس نكرديم، آنگاه كه دعا ميكرد تا فرزندش تنها يك روز ديگر زنده بماند

انگار نمی خواستیم از فشارها بر او و زندگی نوپای خوانوادگی اش حتى در دوران كوتاه آزادی موقت آگاه باشيم

انگار نميدانيم و نميخواهيم بدانيم تا چه حد ياران دبستانی و دانشگاهى در ايران تنها هستند؟ تا چه حد ما با عدم سازماندهى و يارى رسانى آنان را تنها گذاشته ایم. نميخواهيم بدانيم گزينه ها چقدر اندك هستند؟ وثیقه ها چگونه مصادره می شوند و خانواده ها را تهیدست تر ميكنند؟ فرار تا چه حد دشوار و پر خطر است و تبعید اغلب تا چه حد محتاج و منزوى ميكند

همانگونه كه اكثر نخواستيم بدانيم بر کیانوش سنجری كه نخواست از بعضى امكانات استفاده كند چه گذشت؛ كه مادرِ او چه روزها و شب هایی را پاى تلفن به التماس گذراند و باز ما نبوديم تا به او كمك كنيم

انگار تنها شعار ما «نه» است. نكن. نگو. نرو. ننويس


بيایيد براى یاد بود ۱۸ تير، امسال اين كنيم كه اين «نه» را از ادبيات خود حذف بداریم. به هم ميدان دهيم و آنجا كه در عمل يار هم نيستيم ، اقلا ديوارِ هم نباشيم
ياران دبستانی و دانشگاهى ما ! بله ياد ۱۸ تير همواره زنده، كه دانشگاه زنده است. ميدانِ عملِ شما - به يارى ما هم - همواره وسیعتر باشد

پيش به سوى آزاد ی دانشجويانِ در بند ، احسان منصورى، مجيد توكلى، احمد قصابان و معلمِ آزاده فرزاد کمانگر و آزاد ی تمامى دانشجويان ، فعالان و زندانیان سياسى

پيش به سوى آزادى