حمایت کمیسیون زنان دفتر تحکیم از بهاره هدایت: «دی» زمانی دارد و زمستان اَجلش نزدیک است

سال گذشته نیز، همچون دوران پیش از آن، برای دختران دانشجو سالی سرشار از خشونت و سرکوب بود. در حالیکه با اعمال سهمیه بندی جنسیتی، دختران بسیاری از ورود به دانشگاه ها بازماندند، دانشگاه خود، به عرصه ای ناامن تبدیل شد. دانشجویان دختر نه تنها همپای همکلاسی های پسرشان، به اتهام شکستن سکوت قبرستانی دانشگاه از تحصیل محروم گشتند یا به کنج زندان ها افکنده شدند، که اتهام دیگری نیز داشتند: آنها به نام آنچه «پوشش نامناسب» نامیده می شد به کمیته های انضباطی احضار شدند. این سرکوب ها در حالی صورت می گرفت، که وقایع شرم آور دانشگاه های کرمانشاه، سهند تبریز و زنجان، دروغین بودن ادعای های به اصطلاح اخلاقی مدیران انتصابی دولت نهم را بیش از پیش آشکار ساخت.


آری، دانشگاه تنها عرصه ای است که زن ایرانی نیز توانسته از آن سهمی بیابد. از این رو مدت هاست که حکومتگران پدرسالار، تلاش سازمان یافته ای را بر بازگرداندن زنان به خانه آغاز کرده اند. بهاره هدایت امروز اگر در آن سوی دیوارهای بلند اوین، از همکلاسی ها و خانواده اش جدا افتاده است، تاوان خواندن سرود آزادی را در این ویرانه می پردازد. همه ی زندگی اش را زیر و رو کردند، به امید آنکه بهانه ای برای «پرونده سازی» دروغین بیابند و مقامات مجهول الهویه به اصطلاح آگاهشان همچون همیشه جهت جوسازی، اقدام به اتهام‍‌زنی واهی در رسانه های وابسته به دولت نمودند. اما کارنامه پر افتخار فعالیت های حقوق بشری و مدنی بهاره هدایت که همگی علنی و مسالمت آمیز بوده‌اند، بر آزاداندیشان روشن است.


بهاره هدایت به عنوان دبیر کمیسیون زنان تحکیم حنجره فریاد دردهای دختران -این نیمه خاموش دانشگاه- شد. باتوم، انفرادی و حکم سنگین دو سال حبس، هیچ یک او را از خواسته ای که در ۲۲ خرداد ۸۵ در میدان هفت تیر، همصدا با دیگر زنان و دانشجویان فریاد کرده بود، باز نداشت. آری، بهاره همواره در اندیشه جهانی برابر و آزاد، برای همه زنان و مردان بود و هست. این بود که ۱۸ تیر ۸۶ نیز، به دفاع از دانشجویان دربندی برخاست که در فضای تاریک اتهام زنی رسانه های زنجیره‌ای هیچ کس را یارای حمایت از آنان نبود.


اکنون که یک سال از تابستان سیاه سال قبل و بازداشت اعضای شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت می گذرد، بار دیگر بهاره هدایت، دبیر کمیسیون زنان تحکیم و محمد هاشمی، دبیر تشکیلات تحکیم، در بندند. چرا که از ترس داغ و درفش، در این فضای سرکوب و اختناق به سکوت و انفعال کشیده نشدند. اما آخر، مگر بهار را هم می توان به بند کشید؟


کمیسیون زنان دفتر تحکیم تاکید می کند که از هیچ تلاشی برای آزادی دبیر دربندش دریغ نخواهد کرد -چنانکه بهاره هدایت خود هیچ گاه از یاری آزادی خواهان باز نایستاد- و تا آزادی همه دانشجویان و فعالین زنان سرزمین مان از پای نخواهد نشست. چرا که ما نیز همچون بهاره در آرزوی خشکاندن ریشه های درخت کهن استبدادیم.



گوش ها منتظر بانگ جرس‌های من‌اند

کوچه‌ها منتظر بانگ قدم‌های تو اند

تو از این برف فرو آمده دلگیر مشو

تو از این وادی سرمازده نومید مباش

«دی زمانی دارد»

و زمستان اَجلش نزدیک است



کمیسیون زنان دفتر تحکیم وحدت ۲۹ تیر ۸۷


http://www.autnews.eu