نسرین ستوده
آذر 1387
مدرسه فمینیستی: متن زیر سخنرانی نسرین ستوده است که قرار بود آن را در مراسمی که مدرسه فمینیستی قصد داشت به مناسبت اهدای جایزه بین المللی حقوق بشر ایتالیا به او در فرهنگسرای بانو برگزار نماید، قرائت کند.
دوستان و همراهان گرامي
در شصتمين سالگرد تصويب اعلاميه جهاني حقوق بشر ابتدا لازم مي‌دانم خوشحالي عميق خود را از كنار هم بودن جهت غلبه بر خشونتي كه سعي دارد تا همه چيز را در انحصار خود داشته باشد، بيان كنم و خوشحالي خود را از ايجاد اين همبستگي كه آسان به دست نيامده است ابراز دارم و در همين حال تشكر صميمانه‌ي خود را از دوستاني كه به من افتخار داده و در جمع آوري اين مجموعه به مناسبت تعلق اولين جايزه كميته بين‌المللي حقوق بشر ايتاليا، تلاش كرده‌اند، اعلام نمايم.
مي‌دانم كه تلاش دوستان عزيزم براي اينكه چند ساعتي با هم باشيم و سخني داشته باشيم با مخالفت رؤساي صدور مجوز، از هر نوعش، به انجام نرسيد و امكان چند ساعتي دور هم بودن از ما سلب شد. اما همچنانكه از ابتدا در انتظار اين مخالفت بودم و با احترام به زحمات دوستان، و در دل دعا مي‌كردم اين جلسه سر نگيرد تا همه آن عزيزاني كه چند ساعتي را مي‌خواهند در آنجا جمع شوند و با هم سخن بگوئيم و بشنويم، باز هم فرصت چند ساعته‌اي براي كار را از دست ندهيم و كار كنيم كه از قديم گفته‌اند:
دو صد گفته چون نيم كردار نيست. و البته مخالفت رؤساي صدور مجوز، از هر نوعش اين امكان را در اختيار ما گذاشت. جامعه مدني ايران در طي سال‌هاي گذشته چنان عملگرايي را از خود نشان داده است كه توجه بين‌المللي را در اين خصوص به خود جلب كرده است و تعلق اين جايزه نيز نشان از توجه بين‌المللي به تلاش‌هاي جامعه مدني ايران دارد. هرچند اين توجه بين‌المللي مي‌تواند در پيشبرد و گسترش حقوق بشر در جهان و ايران تأثير گذار باشد اما اجازه دهيد همچنان بر تأثير شگرف فعاليت‌هاي داخلي جامعه مدني ايران تأكيد نمايم.
آنچه باعث ارتقاء استاندارهاي حقوق بشري در يك جامعه مي‌شود، بي‌شك تلاش و كوشش آحاد همان جامعه است كه خواهان توسعه‌ي حقوق بشر هستند. اين تلاش و كوشش در همبستگي با افكار عمومي جهانيان، قطعاً بي‌پاسخ نمي‌ماند. همچنانكه جامعه مدني ايران با تلاش ساليان اخيرش توانست به يكي از كانو‌ن‌هاي توجه جهاني بابت مطالباتش تبديل شود. اگر بخواهم مهم‌ترين ويژگي‌هاي جنبش حقوق بشري در سال‌هاي اخير را برشمارم بايد از فراگير بودن، قانوني بودن و مسالمت آميز بودن اين جنبش ياد كنم كه نه تنها همه‌ي جنبش‌هاي اجتماعي را در بر مي‌گيرد بلكه بر استفاده از روش‌هاي قانوني و مسالمت آميز پاي مي‌فشرد.
در اين ميان، جنبش‌هاي مختلف اعم از دانشجويي، كارگري و معلمان با پرداخت هزينه‌هايي سنگين بابت آزادي و دموكراسي به جهانيان نشان دادند كه با انتخاب شيوه‌هاي مسالمت‌آميز، حتي با پرداخت هزينه صدور احكام اعدام نيز بر ادامه‌ي روش خود تأكيد دارند.
اين جنبش كه به شايستگي با انتخاب روش‌هاي مسالمت‌آميز سعي در تغيير گفتمان در رويارويي با قدرت دارند، به دليل فقدان نهادي مدني تاكنون موفق به دسترسي به اهداف خود نشده‌اند، بي‌آنكه اميد خود را از دست بدهند. از طرف ديگر، جنبش زنان، حكايتي ديگر دارد. اين جنبش نه تنها بازگوكننده‌ي حكايت‌هايي از جنس مرگ و زندگي همنوعانش است بلكه همچنان در كنار ديگر جنبش‌هاي اجتماعي بر انتخاب راه‌هاي مسالمت‌آميز تدبير مي‌كند. تدبير آنكه چگونه در قبال خشونتي كه بر او روا مي‌دارند، راه مسالمت‌آميز خويش را بجويد؟
آنچه در قضاوت افكار عمومي حائز اهميت است و جايگاه بين‌المللي فعالان جنبش‌هاي مختلف اجتماعي را به ويژه در نزد خردمندان جهان تعيين مي‌كند، پا فشاري فعالان جامعه مدني ايران بر استفاده از راه‌هاي مسالمت‌آميز است و آنچه در پايان راه، خشونت طلبان را در عصر ارتباطات به پيروي از اين روش‌هاي مسالمت‌آميز مجبور مي‌كند، توجه جهاني به تلاش‌هاي خردمندانه‌ي جامعه مدني ايران است.
آنان نيز كه روزانه در تلاشي عبث، سايت‌ها را ميپايند تا فيلترشان كنند، در پايان راه چاره‌اي جز تسليم به اين تلاش جمعي براي غلبه بر خشونت ندارند
http://feministschool.com
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment